H E K , A N N E M A R I E_V A N _ S P L U N T E R

Deze tekst is geSchreven door de kunstenares AnnaMarie van Splunter, ter gelegenheid van de Open Monumenten Dag 2012 in Delft.

Het is 20 jaar geleden dat ik, net afgestudeerd aan de Rotterdamse kunstacademie, het eerste schetsontwerp presenteerde voor de Doelentuin. In 1996 werd het laatste deel geplaatst.

Mijn uitgangspunt was een tekst van Calvino uit “De onzichtbare Steden”:

“In Cloe, een grote stad, kennen de mensen die door de straten lopen elkaar niet. Als ze elkaar zien, stellen ze zich duizenden dingen van elkaar voor, ontmoetingen die tussen hen konden plaatsvinden, gesprekken, verrassende gebeurtenissen, liefkozingen, beten. Maar niemand groet ook maar iemand, blikken kruisen elkaar, zoeken weer andere blikken, blijven nooit rusten.” 

...”Er komt een getatoueerde reus voorbij, een jonge man met wit haar, een dwergvrouw, een tweeling in het koraalrood. Er gebeurt iets tussen hen, een uitwisseling van blikken als lijnen die de ene figuur met de andere verbinden en pijlen trekken, sterren, driehoeken, tot alle combinaties in een ogenblik tijds uitgeput zijn, en er andere personages op het toneel verschijnen.”

De functies van het park, het filmhuis, cafe en terras zijn: ontspanning, flaneren, zien en gezien worden.

Ik heb het gebied opgevat als een veld waarin vele driehoeken en sterren zullen worden getrokken door elkaar kruisende blikken.

Ook in de tuinarchitectuur werd en wordt er gebruik gemaakt van geometrische vormen: een poging om ordening te destilleren uit de chaos zoals de natuur zich aan ons voordoet.

Uit een plattegrond van alle mogelijke te vormen figuren destilleerde ik een deel van een cirkel, van een ruit en een vierkant.

Deze lijnen vormden de opmaat voor een “gordijn”, een “voile” die een sluier legt over zijn omgeving en de fantasie prikkelt over hetgene wat zich aan de andere kant van de afscheiding bevindt.

ONDER:INGANG                                      BOVEN: VAANDELSTRAAT KANT, UITZICHT OUDE KERK      

De passant ziet-al naar gelang de lichtval en zijn standpunt- roosters en platen als lichtvangende huid of als een transparant doek.

Zet hij zich in beweging, dan ervaart hij een spel van lichte en donkere vlakken, een openen en sluiten van het materiaal.

’s Avonds, als de huizen en het park verlicht zijn, geeft de open structuur de afscheiding een decoratief effect.

Het hek heeft twee lagen met elk hun eigen karakter.

De kant die naar de stad gericht is, de roosters die in een strak tempo staan opgesteld, vertelt van constructie, maatvoering, en beide benen op de grond.

De park kant kent een organisch karakter, door de variatie in vorm en het materiaal van strekmetaal met golfslageffect.

De ene zijde kan niet zonder de ander: ze zijn met elkaar verbonden.

Het is een hedendaagse versie van de klassieke afscheiding van staanders verbonden door een horizontaal vlak.

HET HEK

Om een eenheid in verscheidenheid te bewerkstellingen heb ik de ingangen gevormd door het hek als het ware doormidden te knippen en om te zomen.

De naar binnen wijzende beweging maakt een uitnodigend gebaar naar de passant om het park te betreden.

AnneMarie van Splunter
http://www.annemarievansplunter.nl/